Vandaag honderd jaar geleden werd in de Spiegelzaal van het kasteel van Versailles het Verdrag van Versailles ondertekend. Het vredesverdrag is lang bekritiseerd omdat het de Tweede Wereldoorlog niet kon voorkomen, maar het was het best haalbare om de Eerste Wereldoorlog te beëindigen. De onderhandelaars hadden grootse idealen, maar werden ingehaald door nieuwe nationalistische conflicten. Voor Historisch Nieuwsblad schreef ik al eens hoe groot de druk op de onderhandelaars was.

Het Verdrag van Versailles met Duitsland was niet het enige vredesverdrag dat in Parijs werd uitonderhandeld. Daarna volgden het Verdrag van Saint-Germain met Oostenrijk, het Verdrag van Neuilly met Bulgarije, het Verdrag van Trianon met Hongarije en het Verdrag van Sèvres met Turkije. Hoewel het Verdrag van Versailles vandaag in de schijnwerpers staat, spelen juist de andere verdragen een belangrijke rol in deze tijd van oplevende nationalistische sentimenten.

Zo gebruikt de Hongaarse premier Viktor Orbán gebruikt ‘de schande van Trianon‘ om zijn populariteit te vergroten, wordt in Turkije nog altijd naar ‘het verraad van Sèvres‘ verwezen als illustratie van de onbetrouwbaarheid van de westerse mogendheden en krabbelt de Oostenrijkse regering in Zuid-Tirol aan de grenzen van Saint-Germain.