De Duitse Bondskanselier Angela Merkel kan in de aankomende Bondsdagverkiezingen als vanouds rekenen op een ruime meerderheid. Dat was een paar maanden geleden helemaal niet zo zeker: Duitsland leek na bijna twaalf jaar uitgekeken op ‘de machtigste vrouw van Europa’, die tijdens de migratiecrisis haar hand overspeelde met haar ‘Wir schaffen das’. Maar nee, Merkel kwam glorieus uit die crisis tevoorschijn.

Momenteel werk ik gestaag door aan mijn boek over Oost-Europa tussen de twee wereldoorlogen. In die periode kende Duitsland ook zo’n doortastende politicus als Merkel: minister van Buitenlandse Zaken Gustav Stresemann. Voor Geschiedenis Magazine beschreef ik hoe hij laveerde tussen toegeven aan kiezersgunst en vasthouden aan zijn eigen politieke koers. Daarmee wist hij in de jaren ’20 extremisme de kop in te drukken en Duitsland weer een volwaardig lid van de internationale gemeenschap te maken.

In De rafelranden van Europa beschrijf ik in het hoofdstuk over Europa ook hoe het Heilige Roomse Rijk (962-1806) gezien kan worden als verre voorloper van de Europese Unie, zeker in de periode na de hierboven afgebeelde Vrede van Westfalen. Voor de Internationale Spectator heb ik die gedachte verder uitgediept en probeer ik een antwoord te geven op de vraag welke lessen het Heilige Roomse Rijk kan leren voor de toekomst van de Europese Unie.

Ondertussen werk ik ook gestaag door aan ‘Intermarium’. Daar volgt binnenkort meer nieuws over.